In Het Holland van Jan Blokker neemt journalist, historicus, schrijver en columnist Blokker ons op zijn eigen relativerende wijze, hier en daar geduid door archiefbeelden, mee door zestig jaar journalistiek Nederland.
Chris Kijne, Stan van Engelen, Maarten Schmidt & Thomas Doebele hebben Jan Blokker de laatste twee jaar voor zijn dood met zekere regelmaat thuis opgezocht. Aan zijn werktafel, omringd door boeken, vertelt Blokker over het vrijzinnig-liberaal milieu waarin hij begin jaren dertig opgroeide, over de oorlog en zijn eerste baan als verslaggever op de kunstredactie van Het Parool in 1952. Hij zette zijn journalistieke carrière voort bij het Algemeen Handelsblad, de VPRO-televisie en de Volkskrant en was in 1963 betrokken bij het geruchtmakende, satirische tv-programma Zo is het toevallig ook nog ‘s een keer. Zijn even kritische als ironische columns in de Volkskrant werden een baken voor links intellectueel Nederland. In de jaren zeventig had hij als hoofd informatieve programma’s bij de VPRO-televisie een belangrijk aandeel in de nieuwe koers van de eerste omroep die zich wist te ontzuilen en vernieuwende, spraakmakende televisie introduceerde. Begin jaren’80 probeerde hij als adjunct-hoofdredacteur de koers van De Volkskrant, “de linkse kerk”, bij te sturen. In 1985 kwam hij terug bij de VPRO-televisie en onder zijn redactie trokken programmamakers de wereld in voor de buitenlandrubriek Diogenes.
Tot vlak voor zijn dood ziet het kritische oog van Blokker de televisie en de schrijvende pers anno 2010 nog steeds zoeken naar een nieuwe identiteit. De kranten lijden onder een gebrek aan herkenbaarheid. Hij beschouwt de huidige vercommercialisering van de media, de verrechtsing in de nieuwsvoorziening, de terugkeer naar de verzuiling en maakt de rekening op:
(…) Je kunt ze niet eens neoliberalen noemen, het zijn neoconservatieven. Er is een links-bashing gaande, echt op een hysterische manier. Alles wat naar links zweemt, maar ook de elite tussen aanhalingstekens, wordt zwart gemaakt en verdacht gemaakt. En dat heeft zich binnengedrongen in de publieke omroep (…) Er is een definitieve verrechtsing in de nieuwsvoorziening gaande met de boodschap: ‘Laten we even orde op zaken stellen, playtime is over. We hebben het een paar decennia leuk gehad maar nu weer aan het werk’.
|
